นายมาเฟียที่รักของผม

ทุกคนเชื่อไหมครับว่าความโชคร้ายของผมมันคงไม่มีที่สิ้นสุด แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีซะทีเดียวหรอกครับความโชคดีของผมมันมีตั้งแต่ตอนผมอายุ 8 ขวบ แล้วมันก็หมดไป เมื่ออุบัติเหตุในครั้งนั้น

วันนั้นเป็นวันเกิดของผม พ่อกับแม่ขับรถมารับผมที่โรงเรียน ทั้งคู่ร้องเพลง happy birthday ให้ผมตั้งแต่ผมเปิดประตูรถแล้วเข้ามานั่งที่เบาะหลัง สายตาของผมเหลือบไปเห็นเค้กก้อนใหญ่หน้าตาน่ากินพร้อมกับตุ๊กตาหมีตัวบึ้มเท่ากับขนาดตัวของผม ผมยิ้มกว้างด้วยความดีใจมันจะเป็นแบบนี้ทุกปีทุกวันเกิดของผมพ่อกับแม่ไม่เคยลืม พวกเขาทั้งคู่ต้องมีของขวัญให้ผมพร้อมกับพาเราทั้งครอบครัวไปฉลองมื้อเย็นที่ร้านอาหารที่ไหนสักแห่งด้วยกัน  มันเหมือนความโชคดีของผมมันได้หยุดลงตั้งแต่ตอนนั้น สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างหนักแทบจะมองไม่เห็นถนนหนทาง มีเพียงไฟหน้ารถที่สาดส่องมองเห็นได้แค่ระยะไม่ไกลมาก จู่ๆดวงไฟสีขาวสว่างวาบ 2 ดวงใหญ่ก็สาดส่องเข้ามาภายในรถของพวกเรา ระยะกระชั้นชิดทำให้รถเสียการทรงตัว พ่อของผมหักพวงมาลัยหลบรถบรรทุก รถผมพุ่งชนกับหลักกิโลข้างถนนอย่างจังจนรถของพวกเราพุ่งลงคลองน้ำข้างทาง  ผมดวงตาพร่ามัวสติเลือนลางภาพสุดท้ายที่ผมเห็นและจำได้ก่อนที่ผมจะหลับไป คือภาพจำในหัวของผมจนถึงทุกวันนี้ คือพ่อแม่หมดสติเลือดอาบหน้าของทั้งคู่รถค่อยๆจมน้ำลงเรื่อยๆน้ำทะลักเข้ามาในตัวรถจนครึ่งคันแต่ผมกับรู้สึกว่าเหมือนมีใครมากะชากตัวผมออกจากรถน้ำเสียงเรียกของเขายังติดอยู่ในหัวของผม